Gülseren Budayıcıoğlu – Camdaki kız

Çok tehlikeli bir yorum bu. Bir kadın değerini kendi vermeli. Bu işi erkeklere bırakmamalı. Çünkü o erkek bir gün çekip giderse, kadının değerini de beraberinde götürüverir.

Hayattan ve insanlardan ne kadar çok şey beklersek, hayal kırıklıklarımız da o kadar çok ve derin oluyor. Güzellik bazen çok bencilleştiriyor insanları. Bazen de başkalarını daha kolay küçümseyebiliyor güzel insanlar. Ve bu büyük avantaj böylece bir dezavantaja dönebiliyor ve mutluluğu, adam yerine koymadıkları o çirkinler kadar bile tadamıyorlar.

Adaleti hemen, o anda görmek istiyoruz ama hayat bizim kadar aceleci değil. O, neyi, ne zaman yapacağını çok daha iyi biliyor.

Hani derler ya, "Siz hayal kurarken hayat sizin için plan yapmakla meşguldür" diye.

Bu erkekler de ne çok şey istiyor bizden!

ümidi kesmese, her şey çok farklı olacak.

Hapishanelerde, azılı mahkûmlarla çalışan arkadaşlarım da söyler bunu. Ümit insanın içinde kendiliğinden doğmuyor. Dirilerinin, zamanında bu ümidi o çocuklara aşılaması gerekiyor. Onlara, 'Yapamam ne demek, yapanlardan senin neyin eksik, tabii ki yaparsın' diyen birileri gerekiyor. Tıpkı annemin bana dediği gibi..

Hapishanelerde, azılı mahkûmlarla çalışan arkadaşlarım da söyler bunu. Ümit insanın içinde kendiliğinden doğmuyor. Dirilerinin, zamanında bu ümidi o çocuklara aşılaması gerekiyor. Onlara, 'Yapamam ne demek, yapanlardan senin neyin eksik, tabii ki yaparsın' diyen birileri gerekiyor. Tıpkı annemin bana dediği gibi...

Hapishanelerde, azılı mahkûmlarla çalışan arkadaşlarım da söyler bunu. Ümit insanın içinde kendiliğinden doğmuyor. Dirilerinin, zamanında bu ümidi o çocuklara aşılaması gerekiyor. Onlara, 'Yapamam ne demek, yapanlardan senin neyin eksik, tabii ki yaparsın' diyen birileri gerekiyor. Tıpkı annemin bana dediği gibi...

Bir yandan da, kendini üstün insan zanneden okumuş yazmış, diplomalı kesimi düşünüyorum.

, azılı mahkûmlarla çalışan arkadaşlarım da söyler bunu. Ümit insanın içinde kendiliğinden doğmuyor. Dirilerinin, zamanında bu ümidi o çocuklara aşılaması gerekiyor. Onlara, 'Yapamam ne demek, yapanlardan senin neyin eksik, tabii ki yaparsın' diyen birileri gerekiyor. Tıpkı annemin bana dediği gibi..

Batılı insanın yalnızlığı ile bizim yalnızlığımız bir değildir. O zaten doğduğu gün yalnız bir dünyaya geldiğini bilir. Alışkındır bu yalnızlığa. Bizde durum farklıdır. Biz kalabalık bir dünyada açarız gözlerimizi. Aile, akraba, konu komşu, eş dost, arkadaş, mahalledeki bakkal, manav, kasap, metroda, otobüste, trende, vapurda, dolmuşta yanımıza oturan delikanlı ya da yaşlı teyzelerin her biri bizim kalabalıklarımızdır. Bizdendir. Onun için bizim yalnızlığımız onlarınki kadar zindan karanlığında değildir.

Onlar hayatlarını özgür ama yalnız yaşar ve ölürler. Biz ise hiç özgür olamadan, kalabalıklar içinde, bağımlılığın en koyusuyla harman olarak, hüzünle yaşar ve ölürüz.

Onun için ne onlar bizi anlar, ne de biz onları. Arada bir onlara imrensek de, biraz içlerine girip de o koyu yalnızlığın kokusu burnumuza gelince kaçacak delik ararız