Ene – Sus Ey Nefsim

“Ey nefsim! Seni sen yapan benim, beni de ben yapan sensin. Ya yola gel beraber gidelim ya da yoldan çekil ben Hakka gideyim...”

YAZMAKTAN BAŞKA ÇARE yoktur bazen, yazmaktan başka deva yoktur dersin, susar ve yazarsın; ağlar gibi...

Hani çoğu vakit mağlup ettim

Kalp akla tabi olursa o vakit ben hükümran olurdum insana, yalnızca beni dinler, benim emirlerime itaat ederdi. İlla ki aklı tabi olursa kalbine o vakit ben varsam da yok gibiydim. Söylesem de işitmezdi. Zincire vurulmuş bir hükümdar, kendi sarayında esir bir padişah olurdum. Dilsiz bir amir, kör bir kılavuz ne işe yarardı ki?

“‘Kitabını oku! Bugün sana hesap sorucu olarak nefsin yeter’ denilecektir.”[6]
Bir zaman o hâlde durdu. Neden sonra yaşlar döküldü gözünden. Sonra dudağından üç kelime;
“Nefsim” dedi “Kimsin sen?”
* * *
Sonraki günler sualleri çoğaldı. Kendi kendine düşünmeye, bulmaya, bilmeye gayret etti. Lakin ona yol gösterecek, yolunda kılavuzluk edecek kimsesi yoktu ve olmaması benim işime yarıyordu. Hem demiyor muydu insanlar “Şeyhi olmayanın şeyhi şeytandır” diye. İşte bendim o. Ben idim şeyhi olmayanın şeyh

İstanbul’u seviyorum, evet. Ama bir sevmek için bu denli meşakkate katlanılır mı bilmiyorum. Her güzel böyle çile mi çektirir insana? Bir şehri seviyorsun diye illa o şehirde mi yaşamalısın hem? Uzaktan seviyor olmak da yetmez mi bazen? Bu stres, telaş, hengâme beni de sıkıyor ama mecburiyetlerim var. Burada olmalıyım. Burada kalmalıyım. Yoksa belki de bir an olsun durmam, hemen çekip giderim buralardan ıssız, tenha, belki hiç kimsenin olmadığı bir dağın başında ahşap bir eve, belki küçücük bir kasabada bir eski pansiyon odasına, belki bütün bunlardan uzakta sakin ve sessiz bir eski köy evine. Bilmiyorum... Ama İstanbul ihtimal ki her sevgili gibi bazı vakitler boğuyor insanı. Ondan kaçmak istiyorum bazen ama yapamıyorum. Çünkü istemek başka istediğini yapabilmek bambaşka...

Kim olduğunu bilmiyorum bu kitabın yazarının... İsminin Fatih olduğunu hatırlıyorum sadece. Daha fazlasını öğrenmek ve bilmek de istemiyorum belki de. Hem o benim bu kitabı okurken neler hissettiğimden ve bütün bu olanlardan haberdar olmayacak zaten.

“Her geleni Hızır bilmek gerekir.”

Donup kalıyorum...

“Bazıları görür ama bilemez ve bazıları bilir ama göremez.”

Ben nefsim ey insan! Ben senim. Hiç susmadan ve durmadan ve bıkmadan seninle konuşuyorum.

Duyuyor musun beni?

Duyuyorsun...

Çünkü mecbursun...