Моllа Nəsrəddin lətifələri

Bir məclisdə özünü alim göstərən dərvişlərdən biri ilə Mollanın mübahisəsi düşür. Molla Nəsrəddin gündə bir fırıldaqla camaatı aldadan bu dərvişi hər tərəfdən bağlayır və onun tamam yalançı, savadsız bir adam olduğunu sübut eləyir. Dərviş işi belə görüb Molla Nəsrəddini pərt eləmək üçün deyir:

– Sən, barı danışma! Sənin ki, bu dünyada əlindən heç bir iş gəlmir.

Molla deyir:

– Düz deyirsən. Sənin əlindən gələn işlər mənim əlimdən gəlməz. Ancaq məni hamı tanıyır, gəlsənə bir sən də özünü nişan verəsən, görək kimsən, nəçisən?

Dərviş deyir:

– Mən övliyayam. Mən hər gecə bu aləmdən, bu günahkarlar dünyasından çıxıb göylərə uçuram.

Molla Nəsrəddin özünü tamamilə inanmış kimi göstərərək soruşur:

– Yaxşı, heç dördüncü göyə gedibsənmi?

Dərviş lovğa-lovğa deyir:

– Getmişəm, özü də bir dəfə yox, çox dəfə getmişəm.

Molla yenə də inanmış adam kimi soruşur:

– Heç orada uçanda dodaqlarına yumşaq bir şeyin dəydiyini hiss edibsənmi?

Dərviş Mollanı üstələdiyini görüb, tez “bəli, bəli!” deyə cavab verir.

Molla Nəsrəddin camaata göz basıb dərvişə deyir:

– Hə, bax, o, bizim eşşəyin quyruğudur.

BİLMƏK VƏ BİLMƏMƏK

Günlərin birində Molla məscidə gəlir. Çıxıb minbərdə oturur ki:

Camaat, kimin nə sualı var, versin mənə, alsın cavabını. Adamlar başlayırlar sual verməyə. Ancaq hər kim nə sual verirsə Molla deyir:

– Bunu bilmirəm.

Axırda birisi hirslənib deyir:

– Bilmirsən, bəs niyə dırmaşıbsan oraya? Heç olmazsa onu da bilmirsən ki, bilməyən yuxarı dırmaşmaz?

Molla deyir:

– Mən bildiyim qədər dırmaşmışam. Başqaları kimi bilmədiyim qədər dırmaşsaydım, indi buludlarda gəzirdim.

EŞİTDİN, GET!

Gündə bir qarın yeməyə möhtac olan yoxsullardan biri, bir parça çörək tapıb aşpaz dükanının yanına gəlir. Bütün ömründə xörək yeməyən bu yazıq uzaqdan aşpazın bişirdiyi kababa baxır, çörəyi ağzına qoyub yeyir. Demə, aşpaz buna göz qoyurmuş. Kişi çörəyini yeyib qurtarır, getmək istəyəndə aşpaz tutur yaxasından ki:

– Ver kababın pulunu!

Kişi başlayır yalvarmağa ki:

– Ay başına dönüm, mən nə vaxt sənin kababmı yedim ki, pulunu da verəm.

Aşpaz əl çəkmir ki:

– Yox, sən kababa baxıb çörəyini yeyirdin. Gərək pulunu verəsən.

Kişi nə qədər yalvarırsa, olmur. Aşpaz onun yaxasından əl çəkməyib axırda tutub qazının yanına aparır. Bu zaman Molla da bir məsələ üçün qazının yanında imiş. Qazı bunların məsələsinə qulaq asır, sonra üzünü Mollaya tutub deyir:

– Molla, bu məsələni həll eləmək mənim işim deyil. Yenə sən həll eləyə bilərsən.

Molla aşpaza deyir:

– O kişi ki, sənin xörəyini yeməyib, sən ondan nə pul istəyirsən?

Aşpaz deyir:

– Gözü ilə baxıb, burnu ilə də qoxusunu çəkib. Mən ondan bu haqqı istəyirəm.

Molla deyir:

– Haqlısan, qardaş! Gərək verə.

Aşpaz bunu eşidib başlayır sevinməyə ki, indi Molla yoxsuldan pul alıb, verəcək ona. Molla öz cibindən bir kisə pul çıxarıb aşpazın qulağının dibində silkələyir. Soruşur:

– Eşitdin?

Aşpaz soruşur:

– Nəyi?

Molla deyir:

– Pulların səsini.

Aşpaz deyir:

– Eşitdim, nə olsun?

Molla deyir:

– Demək ki, haqqını aldın. Di yeri, çıx get!

Aşpaz hirslənir ki:

– Hanı? Mən nə haqq aldım?

Molla deyir:

– O, kababı gözü ilə görüb, burnu ilə qoxulamışdı. Sən də pul kisəsini gözünlə gördün, pulun da səsini qulağınla eşitdin. Sənə çatası haqq ancaq bu ola bilər.