Τα λιγοστά αυτά ποιήματα, που συναρμολογήθηκαν στη συλλογή με τίτλο ‘Ασπρόμαυρες Μνήμες’, αποτελούν μια ευαίσθητη κατάθεση ψυχής και καρδιάς του Πανίκκου Βύρωνος.
Είναι ένα ξεχείλισμα εκ βαθέων πηγαίου συναισθήματος και μνήμης μαζύ, που παίρνει μορφή κι αποτυπώνεται αβίαστα, όπως φτάνει τις σελίδες που το συγκρατούν και το σχηματίζουν.
Ανεπιτήδευτοι και λιτοί στίχοι που ιστορούν νοσταλγικά μια φορτισμένη, προσωπική εμπειρία, ένα νεανικό έρωτα που άφησε βαθιά τα χνάρια του στην θύμηση και σκέψη του ποιητή, χωρίς περισσή κι αχρείαστη επεξεργασία.
Το έντονο μέτρο και μια επαναληπτική, επίμονη συχνά ομοιοκαταληξία, ομολογούν την άμεση καταγωγή τους απο τη μουσική. Κάποτε μοιάζουν περισσότερο με στίχους για μελοποίηση.
Οπως άλλωστε επιβεβαιώνει ο ίδιος στο πρόλογό του:
“Μέσα σ’ αυτό το σκηνικό γαλουχήθηκε η δικιά μου γενιά και σ’ αυτό το ίδιο σκηνικό διαδραματίστηκε η μικρή αυτή ιστορία, που τραγουδάνε οι στίχοι που ακολουθούν”.
