Swastika Geceleri

“Efendimiz, düşünce özgürlüğünün olmadığı yerde onur da yoktur. ‘Hiçbir şey onursuz değildir.’ Bir adamın aklında her şeyin önüne geçen bir fikir, bir inanç varsa eğer, ne kadar zalim, kalleş ve asılsız olursa olsun, her şeyi onurlu kılabilir bu

. Beni pirelerin önemli olduklarına inandırabilirseniz, pireler hakkında ciddiyetle, kişisellikten arınmış olarak, mümkün olduğunca önyargısız düşünebilirim. Altı üstü bir pire dememem gerekir. Aşağılık, adi pireler.”
“Ama ya biri sana bir pirenin kendini her şeyden üstün gördüğünü ve hayatın tümünü...”
“Görür zaten!” diye bağırdı Alfred. “Ve Tanrı da böyle düşünür! Evet, Tanrı her ne ise, kadınların kendilerini üstün görmelerini istemiş olmalı; pirelerin, bitlerin ve erkeklerin de

Büyük adamlar, yalnızlıklarında birbirlerine dokunabilirler,”

Alfred bir an duraladı; sonra, “Erkekler kadınların, neden şu fotoğraftakinden farklı olmalarını istediler, anlayamıyorum,” dedi. “Hepsi de çıldırmış olmalı.”

“Bir sebepleri vardı. Bir oğlanın güzelliğine sahip olan o kızın seçme ve reddetme hakkı da vardı. Siz erkekler onu görerek ve ona sahip olarak var olursunuz. Ama o kızın buna ihtiyacı yoktur. Çocuk yaştakiler gibi size karşı çıkabileceklerini kast etmiyorum, ama erkeklerin koyduğu yasalar onu korur. Erkeklik onurunu ayaklar altına alarak yalvarsa bile, o kız erkeği geri çevirebilir. Hayatı boyunca bütün erkekleri reddedebilir. Pek olası değil, ama Führer’i bile reddedebilir. Bir erkeği ya da bütün erkekleri geri çevirme hakkına sahiptir. Bu hakka saygı duymayan erkek ise suç işlemiş sayılır. Ne diyorsun bu işe, Alfred?”

Neden ölmek istedi?”

“Ölme olasılığına sahip olmak için.

Benzer bir gözlem, Virginia Woolf’un Kendine Ait Bir Oda (1929) adlı kitabında da görülür. Woolf, keskin bir ironiyle şöyle yazar: “Kadınlar yüzyıllardır erkeği olduğundan iki kat daha büyük göstermenin tatlı gücüne sahip büyülü aynalar gibi hizmet etmişlerdir. Bu güç olmasaydı dünya bir bataklık ve vahşi bir ormandan ibaret olacaktı. Hiçbir savaşımızın zaferi bilinmeyecekti.”

insanların üstünü ya da evini arayabilirsiniz belki ama zihinlerini arayamazsınız.

“Ne oldu peki?”
“Hitler onların heveslerini kırdı. Ama tümden kara cahil, çirkin, hayvan gibi olmalarını, milliyetlerini, sınıflarını ve reddetme haklarını kaybetmelerini istememişti.”
“Ama şablonu biraz da olsa değiştirdi. Peki kadınlar ne dediler bu işe?”
“Onu ve yaptığı her şeyi çılgınca, coşkuyla destekliyorlardı.”
“İşte cevabı kendiniz verdiniz. Kadınlar bir erkeği neden çılgınca, coşkuyla destekler? İnsanın, kendisininkinden tamamen farklı bir yaşam biçiminin dayatılmasına izin vermesi doğaya aykırı bir suçtur.

“Anladığım kadarıyla, tüm bu günahların telafisi için, kadınların kendilerini bizden üstün görmeleri gerektiğini söylüyorsun.”
“Diğer bütün yaşam formlarından da,” dedi Alfred, teselli eder gibi.
“Bu yargıya mantığınla vardın elbette. Tüm bunları yapabilen kadınlar kendilerini asla üstün görmediler. Sadece eşitlik istediler; makul, küçük şeyler.”
Alfred iç geçirdi.
“Kadınları düşüneceksin, önermeyi değil. Elbette kendilerini üstün görmediler. Kendileri değildiler. Onlara dayatılan eril bir hayat tarzını yaşıyorlardı, şu anda olduğu gibi. Bizim kadınlarımızdan daha fazla kadın değillerdi,

Erkeklerin sahip olup da kadınların hiç sahip olmadığı, doğayı geliştirip teşvik eden iki şey var. Birincisi cinsel tutarlılık, ikincisi ise cinsiyetle gurur duymaktır. Bunlar en basit bir oğlan çocuğunun bile doğuştan hakkıdır