Gece Uçuşu

Seçimlerimizi yaptıktan sonra, hayatın bize sunduklarıyla yetinir, bununla mutlu olabiliriz. İşte bu, sizi aşk gibi çevreler.

“Az önce çok büyük olmasa da bir başarı elde ettim: bir makinist ve on iki Mağripliyle, bir uçağı kurtarmak için iki gün iki gece uğraştık. Birbirinden farklı ve tehlikeli uyarılar geliyordu. İlk defa kurşunların kafamın üzerinden vınlayarak geçtiğini duydum. Böyle bir durumda nasıl davranmam gerektiğini şimdi anlıyorum: Mağriplilere göre daha sakin. Ama beni her zaman şaşırtan şeyin ne olduğunu da anlamıştım: Platon’un cesareti neden erdemlerin en sonuncusu saydığını. Bu pek de hoş olmayan duyguların bir birleşimi: biraz kızgınlık, biraz kendini beğenmişlik, hayli inatçılık, bayağı bir spor heyecanı. Hiçbir ilişkisi olmasa da fiziksel gücün coşkusu. O zaman ellerini göğsünde kavuşturur ve rahat bir nefes alırsın. Bu daha muazzam bir

Cesaret olarak adlandırılacak şey emredilen bir göreve dâhil olduğunda öyle olmaktan çıkar. Hayatını durmadan riske atan pilotun, bizim genel olarak “cesaret” kavramından çıkardığımız anlam karşısında gülmeye hakkı vardır. Saint-Exupéry kendisinin eski bir mektubundan alıntı yapmama izin verir mi acaba? Kasablanka-Dakar seferini sağlama almak için Moritanya üzerinden uçarken yazmıştır bu mektubu Saint-Exupéry:
“Ne zaman dönerim, bilmiyorum. Birkaç aydır öyle çok çalışıyorum ki: kayıp arkadaşlarımızın aranması, aykırı topraklar üzerine düşen uçakların kurtarılması, Dakar’a bazı postaların gönderilmesi.”

“Sanki insan hayatından daha değerli bir şey varmış gibi davranıyoruz. Ama ne bu şey?” Ve yazar ekliyor: “Belki de kurtarılması gereken ve daha dayanıklı bir şeyler de vardır: belki de Riviére’in üzerinde çalıştığı, insanın kurtarılması gereken yanıdır.” Doğru söylüyor.

Kişi sonunu kendinde aramalıdır, ama kendisine hâkim olan ve kendisiyle birlikte yaşayan şeylere tabi olmalı ve kendisini ona feda etmelidir.

“İnsanın kendini sevdirmesi için karşısındakine merhamet etmesi gerekir. Ben pek merhamet göstermem, göstersem bile bunu saklarım. Bazen kendi gücüm beni şaşırtıyor.”

bir insanın mutluluğu özgürlüğünde değil, bir görevi kabullenişindedi

Zafer… Yenilgi… Bu kelimelerin hiçbir anlamı yok. Hayat, bu sembollerin altında ve çoktan yenilerini oluşturmaya başlamış. Bir halk zaferle güçsüzleşirken bir diğeri yenilgide yeni kuvvetler bulur

Ama ölüler evinde bile düzen, hüküm sürmeye devam etmelidir.

Eski insanların liderleri, insanların acılarına merhamet göstermemiş olabilir ama ölümlerine göstermişlerdi. Bireysel ölümlere değil de kum tanelerinin silip götüreceği insan soyuna... Halkını, en azından çöllerin gömemeyeceği taşları yerleştirmeye yönlendiriyordu.