Dit essay biedt een alternatieve geschiedenis der remonstranten van 1610 tot aan het einde van de twintigste eeuw. In de historie van Arminius tot op heden wordt de late Verlichting (17780–1827) als hoogtepunt bij de remonstranten aangemerkt. Hun hoogleraar Jan Konijnenburg (1758–1831) is van die tijd, tezamen met zijn collega's Cornelius rogge en Boudewijn van Rees, de meest opvallende representant. als een rode draad loopt de beschouwing over vrijheid en verdraagzaamheid door dit opstel heen. Die begrippen waren, naar hun eigen zeggen, twee eeuwen het enige kenmerk der remonstranten, de rechtvaardiging van hun bestaan. Met hun ideaal van de 'onderlinge verdraagzaamheid der christenen' omschreven zij de ruimte van de kerk. Zij wilden een einde maken aan het bestaan van aparte sekten zoals dat van henzelf. Zij koersten dus op het einde der remonstranten.
