Өлеңдер жинағы. IV кітап

Қалу үшін Адам боп, өз кеудемнің
менмендігін баса алсам – сол жеңісім!
***

Көп-ақ менің өзіме тағар мінім.
Көңіл олқы, басады жанарды мұң.
Көретінім – көлеңке.
Соның бәрі

өртенген жанартаудың.
Жататындай жанымды жанап өтіп
пікірлерің, жиының, алар қаулың.

Жетер демей өмірдің төрі кімге,
есі-дертім - өрлеудің жолы. Бұл не?
«Озық тұрсам басқадан», - деген бір ой –
аузым айтпағанменен, көңілімде.

Қатыгез боп барамын күннен-күнге,
(не болды осы, шынымен бұл – менмін бе?)
жаным шығып тұрмаймын бұрынғыдай
жақынға да, досқа да жүрген бірге.
Ештеңені, ешкімді қаламаймын,
өзім ғана – шаттығым, сана, қайғым.
Жанашырлық сезімім сарқылғандай
жанымдағы тартылып барады айдын.
Тілейтіні жанымның – тыныштығым,
бұл тірліктің бір суық, бір ыстығын
кешіп жүріп көн болып кеттім бе екен
және өзіме секілді дұрыс мұным.

Келе жатыр дүниеге табиғаттың
көктем-революциясы дабыл қағып!

айғыға ортақ етеміз зарлап, талып.
Менің ішімдегіні біліп ал деп
дәметеміз, өзгеге салмақ салып.
Жырақтаса, көреміз жауыз жандай,

Шыға жаздап шырқырап шыбын-жаның,
адалдық деп, шындық деп шырылдадың.
Жалғандықтың жырта алмай жамылғысын
қаншама рет қайнады зығырданың,
қаншама рет жылымға жығылмадың.
Ұғып жатыр кім бірақ мұның мәнін?
Сен жүргенмен шындық деп күнде құлап,

жүгіргенің шырылдап бұл өмірде
жатыр дейсің қажет боп кімге бірақ.
Жан күйіңді естуге Күн де жырақ.
Сен жоярдай бастағы қараң күнін
жабырқау жан ақтарды саған мұңын –
бәрін өзі жасап ап, қайғысына
ортақ етпей жүрмейді адам бүгін.
Ал ұғындың, бөлістің қасіретін,
содан жеңілдете ме заман жүгін?
Қаншама азап шексең де жер үстінде,
сақтайтын күш түбінде – адалдығың!

Осының бәрінен бір сабақ алмай
жүруім қате менің тағы адамдай.