Ev Yapımı Sihirli Değnek

“Ev” içi doldurulması gereken bir kelime. Biz onu sadece mekân olarak algıladık. İçini sonradan hepimize yük olacak eşyalarla doldurduk. Kıymet verdiğimiz şey, insan değil eşya oldu. Değerli bir vazonun kırılması mesele haline gelirken, insanın kırılmasını sıradan görür olduk. Eşya, duygunun, ruhun önüne geçti.

Tangara kuşu; eşsiz bir güzelliğe sahip, renkleri büyüleyici

bir kuş.

Fakat içler acısı bir sesi var. Çit kuşu; küçücük, çelimsiz, renksiz, bir kuş... Fakat dinlenmeye doyulmaz güzellikte bir

sesi var.

Bütün güzellikler sende olamaz. Dön bak kendine, boyum kısa ama sesim güzel; sesim kötü ama gözüm güzel dediğinde, kendi baharını bulacaksın

“Kendine vakit ayırıyor musun?” sorusunun cevabı burada. İnsan çocuklarıyla, işiyle gücüyle, arkadaşlarıyla, eşiyle dostuyla, uğraşlarıyla, sevdikleriyle, sorumluluklarıyla, üstüne aldığı görevlerle kendidir aslında. Onları bir yük gibi değil, hayatının bir parçası olarak gördüğünde rahatlıyorsun. İşinden, evinden, görevlerinden, anneliğinden zevk almay; başlıyorsun.

Birine yardım ettiğimizde, alenen anlatıyor, anlatıyor, gururla bahsediyoruz. Ama birinden yardım gördüğümüzde bunu bir zayıflık, eksiklik, beceriksizlik olarak görüp saklıyoruz. Birinin bize yardım ettiğini söylemek ağır geliyor nedense. İlişkilerimizde hesap tutmayı öğrendik çünkü. Borçlu çıkmak istemiyoruz. İyiliğin hesabı tutulmaz oysa...

Ağaç kökleri su sesini algılar ve akarsuların olduğu yöne doğru büyürler. Bir ağacın en üst dalındaki yaprağın varlığı, toprağın derinliklerindeki bu köklerin sağladığı su sayesinde devam eder. Hayata tutunmak için, ağacın bütün derdi

kökünden ayrılmamaktır.

Oysa insan kökünden kurtulup, ne olduğunu, kim olduğunu unutup, var olmaya çalışmaya ne meraklı...

Aşık olarak evlendiğin eşinle aranda bir uçurum büyüyor bazen.

Ne hayallerle başladığın anneliğe, bezgin, depresif, yorgun devam edebiliyorsun. Evladınla arana görünmez bir sinir bulutu giriyor.

Hayat, nerede ineceğimizi kendimizin tayin edemediği uzun bir yolculuk. Mutluluk bir hedef değil. Bu yolculukta hissettiklerin, yaşadıkların, gördüklerin, göremediklerin, merak ettiklerin, söylediklerin, tanıştıkların, duyduklarında mutluluk. Eğer mutluluğu yolun sonuna koyarsak, belki ulaşamadan inebiliriz trenden. Mesele yola çıkmadan önce onu da yanımıza alabilmekte. Mesele, hâlihazırda içinde olduğun bu uzun yolculuğun tadını çıkarabilmekte..