Qaraqan

Mənə insanların xoşbəxtliyindən danış.
Sonra danışdıqlarına gül,
Güldüklərini ağla.
Utan və yalanlarını geri götür.

Mən yoldan keçən, yaxşılıq eləmək istəyən bir adamam.

Gecə, çılpaq sütunlar, Kərəmin pul tapdığı tikinti sahəsi. On nəfər qara pencəkli, qara eynəkli adam – dırnağına kimi silahlanmış, yəqin ki, nə isə bir mal alırlar, ya da satırlar. Onlarla üzbəüz başqa bir qrup.

Görəsən niyə həkimlər ağ

xalat geyinirlər?

Kərəm də o çarxın içində idi. Bütün insanlar kimi işə gedir-gəlir, qazandıqca nələrinsə dəyişdiyini düşünürdü. Televizorda yeni kanallar açılır, yeni filmlər çəkilir, xəbərlər gündə yeni şeylərdən danışır və

yazıq insancıqlar elə bilirdilər ki, həyatları yeniliklərlə doludur.

Yağışın yağması lap Prezidentin yol keçməsinə bənzəyirdi. Əvvəlcə bomboş yoldan bircə avtomobil keçir, bir dəqiqə sonra iki patrul maşını, daha sonra bir neçə maşın da göydən düşən bu damlalar kimi şütüyür, sonra isə ardı-arası kəsilməyən avtomobil karvanı. İpək kimi təmizlənmiş yolun kənarından maşınlara baxan qara camaatın arxa oturacaqda prezidenti görmək arzusunu ürəklərində qoyaraq gözdən itən maşın karvanı...

Lap üçüncü sinifdə yazdığı imlalar kimi.

Müəllim tez dedikdə o çatdırmayıb dala qalırdı. Və belə olduqda qələmi kənara qoyub uşaqların bitirməsini gözləyirdi. Yalnız bundan sonra o parta yoldaşından imlanı götürüb üzünü köçürürdü. İmlalar isə

uzun və sıxıcı olduğundan bütün sinif yazan vaxt o nə yazır, nə

dinləyir, nə də başqa bir şey edirdi. Sadəcə, qələmini qurdalayır və

vaxtın necə keçdiyini anlamırdı. İndi də həyatı elə idi.

sağlamlıq mərkəzi" adlanmayacaq, bizdə xəstələr düzələn deyil. Bir yerin ki adı "xəstə xana" oldu, bu nə deməkdir?

İnsanlar indi faciə olmayan hər şeyi xoşbəxtlik adlandırırlar.