Яўген Аснарэўскі

На гэтай мове вялося справаводства і ў гродзенскіх судах XVI стагоддзя, прычым людзі, якія працавалі з дакументамі, маглі сабе дазволіць адхіліцца ад афіцыйнага тону, то бок, намаляваць смешныя малюначкі, адзiн з якіх паходзіць на маску з галівудскага трылера «Піла», або, да прыкладу, прывесці яркi выраз тых гадоў, які аўтар, паўжартам, называе: «старадаўняя гарадзенская прымаўка», запісаны ён так: «обецал як пан салгалъ як пес».

Разам з тым, добрым тонам у асяроддзі адукаванай шляхты лічылася, асабліва ў перыяд XVI—XVII стагоддзяў, выкарыстанне лацінскай мовы, якую можна было ўплятаць у жывыя размовы і ў перапіску, а ў другой палове XVIII стагоддзя падобны высокi статус мела французская мова, на якой, дарэчы, нават было напісана адрачэнне ад прастола апошняга ўладара Рэчы Паспалітай.

Пра публічнае выкананне музыкі ў 1752 годзе, згадвае Вільгельм Шлемюлер:
«У другой палове дня мы з цікавасцю гулялі па горадзе і чулі музыку янычараў вялікага польнага гетмана Радзівіла, на рынку перад ягоным палацам. Род музыкі зусім варварскі і жудасны, гучнасцю раздзіраючы вушы.