Ik deed wat elke andere persoon in dit jaar van onze geschiedenis zou hebben gedaan in zo'n geval als het mijne. Ik pakte een revolver en trok die stilletjes uit mijn riem. Tegelijkertijd hoorde ik een diepe basstem zeggen:
“Ik ben het, mijn vriend.”
Lost Wolf zat daar in de duisternis en stilte van mijn kamer, geduldig te wachten tot ik wakker werd! Het was alsof ik mijn ogen opende en een tijger aan mijn oor zag spinnen. Ik schrok, maar stond op en zei dat ik blij was hem te zien. We schudden elkaar de hand. Hij was onverlicht, alleen de sterren glinsterden achter het raam. Hij zag er groter en imposanter uit dan ooit.
