Liefde of leugens

Oké, nog vijf minuten. Als Sam er dan nog steeds niet was, zou ze de envelop zelf openmaken. Dat ding maakte haar, vanaf het moment dat ze thuis was gekomen, bijna twee uur geleden, gek van nieuwsgierigheid. Misschien zou ze iets kunnen lezen als ze hem tegen het licht hield.
Mariska liep weer naar de schoorsteenmantel waar de langwerpige envelop tegen de grote kandelaar stond. Ze had hem daar neergezet zodat ze hem niet zou vergeten. Ha! Dat was wel het laatste wat ze zou doen. Het leek wel of dat vervloekte ding haar uitdaagde hem te openen. Met haar ogen tot spleetjes geknepen, hield ze de envelop boven haar hoofd in de hoop iets te kunnen lezen. Niets dus! Ze zou röntgenogen moeten hebben om door het dikke papier heen te kunnen kijken. Met een geïrriteerde uitroep zette ze de envelop weer terug tegen de kandelaar.
Boos bedacht ze dat Sam nu wel heel erg laat was. Het was verdorie al halfacht! Hij had helemaal niet gebeld. En om haar nog kwader te maken, nam hij zijn telefoon ook niet op. Wat was het soms toch ook een irritante man. Hij moest zich ook nog verkleden als hij straks thuiskwam. Als hij dat ooit nog van plan was! Ze hadden om kwart over acht een tafel besproken bij Chez Charles. Mariska was er nog nooit geweest, maar ze had gehoord dat het hard op weg was om hét restaurant van Rotterdam te worden. Sam wist hoe graag ze daarnaartoe wilde en nu was hij te laat.
Ongeduldig trommelde ze met haar vingers op de leuning van de bank en probeerde de envelop, die ze vanuit haar ooghoek kon zien, te negeren. Ze staarde zo strak voor zich uit dat haar ogen er gewoon van begonnen te tranen.
„Ik weet dat je me kunt zien. Kom dan, maak me open,” leek het ding te zeggen.
Boos sprong Mariska overeind en liep met driftige passen naar het raam. „Sam, waar blijf je nou!” siste ze terwijl ze naar de straat beneden zich keek. Ze hield het amper twee minuten uit voor ze zich weer met een boze kreet van het raam